Sabah uyandığımda her şey aynıydı. Telefona uzanıp baktım; saat 11’ e geliyordu. Uyandığımı belirten homurtuları anneme duyurdum. Sigara paketime uzanıp bir dal Camel çektim. Sigaramı günün en keyifli kısmı olduğunu bildiğim için tadını çıkartarak sömürdüm. İkinci fırtımı alırken annem elinde kahve kupasıyla odamda belirdi. Kısa bir teşekkürden sonra sigaramı ve kahvemi bitirene kadar yatağın mayıştırıcı sıcağında beynimi çalıştırmadan oturdum.
Okula gitmek için evden çıkıp, gitmedim. Kadıköy başlıklı minibüse binmeden önce yürümem gereken yolu takip etmeye başladım. Sağ tarafımda kalan mezarlığın yanında yayan seyahat etmeyi rutin haline getirmiştim çünkü seviyordum. Hayatımın içinde olduğunu bilip de sevdiğim nadir şeylerden biridir o mezarlık. Çoğu zaman sabaha karşı eve doğru yürüdüğümde yalnızlık ve umutsuzluk duygularımı kovardı. İçinde yatan ölülerin isimlerini okuyup komik gelenleriyle dalga geçerdim. Bazen boş boş karşısına oturup bir sigara yakar, yaşını genç bulduğum bir ölüyle kısa bir sohbet ederdim. Ölüp gidecek kadar şanslı olduğunu ona bir kez daha hatırlatırdım. O anda olduğu gibi gündüzleri yanından geçerken de, düşüncelerimin peşinden gidebilmem için cesareti oradan alırdım. Sonuç olarak en kötü yaptığım şeyde; bana da bir yer açmak zorunda kalırsınız hepsi bu.
O gün aklımda tek bir düşünce vardı, uzun zamandır olduğu gibi. O. Yanımdan gitmesini istemediğim bir insanın, benden uzakta oluşunun getirdiği mutsuzluk. Aslında hak ettiğimi düşünüp iki hafta boyunca hiçbir şey yapamadan oturmuştum. Son birkaç gündürse; o gün yapabileceğimi umduğum fikir vardı aklımda. Çok anlamlı ya da mantıklı gelmiyordu. Biraz romantik kafası istiyordu yani anlayacağınız. Bense bu akımdan çok etkilenmiş bir insan olarak bunu sindirebiliyordum. Asıl sıkıntı tek taraflı bir eylem olmamasıydı. Yani rahatsızlık derecesinde rencide eder miydim acaba onu? Utanır mıydı yapacağımdan? Kaş yapacağım derken göz çıkartır mıydım? Ama zaten bunları kaç gündür düşünüyordum ve o gün rotamı çizdiğime göre, artık düşüncenin değil hareketin zamanıydı. Buna kızmasını, aslında onsuz gayet rahat ve umursamaz olduğumu düşünmesine tercih etmiştim. En azından böyle bir yanlış fikre kapılmasını engellerdim; gerisiyse onun insiyatifine kalırdı. Burada kendimden azıcık bilgi vermem gerekir diye düşünüyorum; aksi takdirde benim, zaten bu gibi şeylere yatkın olduğumla ilgili yanlış bir kanıya varmanızı istemiyorum.
Ben biraz rahat bir insanım. Simsiyah bir havuzda beyaz noktalar arayacak kadar iyimser değilim yani. Ya da olan olaylar karşısında üzülüp, kendini harap edeceklerden de. Daha çok kısa süreli şoklar yaşayıp hiçbir şey olmamış gibi yoluma devam etmek temel ilkemdir. Çünkü bana göre takdire şayan çaba yoktur. Bana göre her çaba salaklığa yaraşır niteliktedir. Böyle bir çaba içine girmem, benim bile şaşırdığım bir şeydir. Beni tanıyan arkadaşlarımdan bu birkaç haftada kaçmamda bu yüzdendir. Kendimi biraz, iki yüzlü bir hıyar gibi görmemden. Fakat insan olduğum gerçeği de yadsınamaz. Ne de olsa babam ve bir çok soydaşım gibi, hayatı ciddiye alan insanların genetik kodlarını taşıyorum içimde. Genel görüşüme ters düşen kendimle yaşadığım çelişkileri bir kenara bırakıp, yine her zamanki gibi istediğimi yaşamaya karar verip, iki yüzüm arasında mantıklı bir uzlaşma sağladım. Konumuza dönmek gerekirse yoldaydım.
Minibüslere yaklaştığımda uzun zamandır hissetmediğim kadar gergin hissediyordum kendimi. Manyak olduğumu düşünüyordum. Yok yok, bildiğiniz hasta. Midem kendini büzüp duruyordu. Yine de aman boşver demedim sevgili okuyucu. Cidden. Siktir edip, güvenli ortamımda takılmak yerine inatla kararımın arkasında durdum. Hatta belirli yönlerden ekstrem gelmemeye bile başlamıştı yapacağım şey. Abartmıyorum, minibüs gelmeden boş boş geçireceğim bir yarım saatim daha olsaydı bu fikri bulduğum en harika fikir ilan ederdim. Ama ben minibüs caddesine çıkar çıkmaz “dü düt” sesi geldi. Düşüncelerimden sıyrılıp minibüsün açılan kapısından içeri sektim. Boş bulduğum bir koltuğa oturup Kadıköy’e varmayı bekledim. O gün Çarşamba’ydı. Saat daha on bir buçuktu. Akşam dokuzda perde açılacak, on bir gibi de benim için ya kötü kapanacak; ya da hayatımda başka bir kapı açacaktı. Ama daha çok erken olduğu için bana Kadıköy’ün bilindik, güvenli ve monoton havası gerekiyordu. Motivasyonumu her zaman Kadıköy’ün ara sokaklarında dolaşarak sağlardım. Bu gün motivasyon için baştan sona dört kez falan yürümem gerekebilirdi. Gördüğünüz gibi cesaret isteyen bir iş benim için işti. Yani o gün bana verilebilecek elli liralık bir mesai ücretini vicdanım temiz bir şekilde kabul ederdim. Hatta vermelilerdi de. Sadece işimi benden başka bilen yoktu hepsi bu. Minibüs rıhtımda kapılarını açtı.
Deniz havasının sersemlikten kurtaran soğuk rüzgarı saçlarıma ve göz kapaklarıma doldu. Sigaramı havayla paylaşıp yürümeye koyuldum. Kafamı kaldırıp baktığım bazı yerlerde ve mekanlarda O’nu oturttum. Karşısına kendime çok benzediğini düşündüğüm beni de. Deneyin, insan kendine sık sık aynadan bakmıyorsa; neye benzediğini hatırlamakta güçlük çeker. Aklıma rıhtımdaki çay bahçesine oturup yazı yazmak geldi. İçimdekileri yüksek sesle bana okuyan kendi sesimi kağıda dökeyim dedim. Ama daha çay mı içsem kahve mi diye düşünürken kafam allak bullak oldu. Ben de konsantrasyonumu akşama saklamaya karar verdim. O yüzden çayı falan salladım. Dedim ki gideyim de, çaktırmadan akıl danışacağım yakın dostumla oturup iki çift muhabbet edeyim…
Akşam üstü altıda ufaktan karşıya geçmek için, yaptığım saçma sapan aktivitelerin hepsini terk ettim. Vapurla Beşiktaş, oradan dolmuşla Taksim. Vapurda ufak ufak gerilmeye başladım. Hatta vapur batsa ben yüzmek ve canımı kurtarmak zorunda kalsam eylemim de mecburen başka bahara kalsa diye fanteziler de kurdum. Olmadı tabi öyle bir şey. Zaten ne zaman işe yarar bir istek gerçek olur ki. Vapur yedide yanaştı Beşiktaş'a. Sürüngen adım dolmuşlara kadar yürüdüm. Bu arada okuyucu, açık alanda olduğum her saniye ağzımda bir sigara olduğunu hayal etmenizi isterim. Keza o gün karnım dumanla doymuş, sıçsam duman sıçacakmışım gibi bir hal vardı üzerimde. Dolmuşun kapısının önünde attım sigaramı yere; bir yer beğenip tünedim.
'My Gosh! Bu ne trafik lan! Hava! Neden benim çok gerizekalı Tanrım. Neden bana düşünmek için bir dünya sıkıcı vakit bahşediyorsun? Taksime pıt diye gidiverseydik deprem mi olurdu be?' Kırk dakika kadar küfür ettim. Fakat zor da olsa taksim semaları ve kalabalığı gözüktü. Arabadan inmek için fırladım ve şaşırmazsın indim de. Eller cebe. 'Uf İstiklal’e bak be. Karıncalar yine işbaşında. Nerde lan sigaram!' İstiklal caddesi beni her zaman yabancılaştırmıştır. Kendimi sürekli turist gibi hissederim. Gerilirim. Sanki yoldan geçen bir taksim sever bana “ şişşş! Bak bakayım buraya. Evet evet sen. Sende taksimi sevmez gibi gözüken bir hava var. Bir de İstanbullu olacaksın. Gir bakiyim şu bıçağımın ucuna” diyecekmiş gibi yürürdüm. O gün zaten gergin olan benliğim bir de mekan sıkıntısına girdi yani anlayacağınız. Saat sekize geldi gelecekti. Benim tiyatroya gitmem için daha bir saatim vardı olmasına ama benim de biraz cesaret ilacına ihtiyacım vardı. Bu arada konumuzun devamı tiyatroda geçecek.
Saat dokuza az biraz vardı. Tiyatronun kapısında, bilet standına gitmeden önce son bir sigara öldürüyordum. İçtiğim birkaç farklı içki mantığımın kapılarını biraz zorlamış ama içeri girememişti. Ha hay! Ben öyle birkaç kadehte yamulur muyum ulaaan!? Haklısınız... fakat mantığım en azından açıktı. Ya da ben öyle umut ediyordum. Sigaram bitti. Oyuncular kuliste son hazırlıklara başladı. Sigaram elimden düştü. Oyuncular hala kuliste son hazırlıklarına başlamakta. Sigaram yuvarlandı. Oyuncula… soluklandım, gözlerimi kapattım; en fazla patates.
Oyun bitmeye yakındır artık. Nasıldı oyun? İzlemeyi unutmuşum. Işıklar yanacak, perde kapanacak. Ha şimdi. Hadi az kaldı. Işıklar… selam…perde…benim dışımda o an salonda olan elli kadar insan ayaklandı. Bense oturduğum yerde küçüldüm de küçüldüm. Kalp atışlarım sıklaştı. Diyaframım poşete döndü. Lan kapılar açıldı. Yap şunu be oğlum. Zıpla….dım! “pardon!” sesim gitmeye karar vermiş insanların arasında zayıf bir dal çatırtısı gibi çıktı. Bu sefer daha güçlü ve bacak kaslarımı sahneye yönlendirerek “Afedersiniz!” diye bağırdım. Birkaç kafa dönüp bana baktı. Ama on kafa bana yetmezdi; sahneye hakim olmam gerekirdi. Aldığım eğitim de bunu dikkat çekerek yapabileceğimi hatırlatıyordu. Daha önce düşündüğüm yöntem arkamı dönüp kıçımı açmaktı fakat o anda yaptığım doğaçlama hareket sahnenin kapıya yakın köşesine koşup “Çok afedersiniz, biraz zamanınızı alacaktım” diye yırtınmak oldu. Ve ilgi çekti. Yapmam gereken ikinci hareket seyirciyi bunun bir oyun olduğuna inandıracak cümleler kurmaktı. Yani Türkçesi triplere girmekti. Seyirci, doğal olarak doğaçlama bir hareket beklemeyeceği için bunun oyunun bir parçası olduğuna inanacaktı. Bu avantajımı kullanmam gerekiyordu. Benim tek düşmanım tiyatro ekibiydi. Onların da ilgi çeken ufak bir melodramatik konuşmadan sonra, beni rahat bırakabileceklerini düşünüyordum. Bana sonsuz gibi gelen tiradıma başladım.“Zamanınızı almak istiyorum çünkü bir hikayem var. Sahne evrenseldir. Sahne –sanatın her dalında olduğu gibi- dertleri ve fikirleri paylaşmak için bir platformdur. Benim de artık içimde tutmak istemediğim bir derdim var. Muhattabı siz değilsiniz doğrudan. Ama benim gibi içe dönük yaşayan bir insan için sizler birer yoldaşsınız. Bana ayıracağınız on beş dakika sizin için bir şey ifade etmeyebilir ama benim için değerli. Evet doğru kelime “değerli”.-kısa bir not: bu gibi kendi kendine yaptığın konuşmalar gerçek hayatın içinde çok karşılaşmadığımız şeyler oldukları için insanları bunun izlenebilirliği olan bir oyun olduğuna ikna edecekti büyük ölçüde- Ben bugün, beni içten içe kemiren duygular bütününü anlatacağım sizlere. Tabi eğer müdahale etmeyi düşünen kafası karışık abiler izin verirse. Ama hayır! şu perdeye tırmanmam bile gerekse anlatacağım.
Benim bir hikayem var. Bu hikayemin de çok güzel bir ana karakteri. Yan rolde de ben. Ama önce size biraz kendimden bahsetmem gerekiyor ki hikayeme yakın olun. Önsevişmesi biraz uzun ama elimden geldiği kadar kısaltacağım sizin için. Ben sağlık problemleriyle büyüdüm. Bunu lütfen sadece gerekli bir bilgi olarak algılayın aksi takdirde sizde duygusal bir nokta yakalamaya çalışmıyorum. Dediğim gibi ben sağlık sorunlarıyla büyüdüm. Bana bir şey olduğundan değil. Sadece ailemde yaşadığım problemlerdi. Sekiz yaşıma kadar lay lay lom geçen hayat sekiz sene sonra bana ilk şakasını yaptı ve babamı bir labut gibi devirdi. Yakalandığı şey ülseratif kolid denen, bağırsakların delik deşik olmasına sebep olan bir hastalıktı. Bunun üstüne amip hastalığı yerleşti. Amip saklanıp üremek konusunda usta bir tek hücrelidir. Babamın delik deşik bağırsakları bu illet için beş yıldızlı tatil köyü. Odalarına çekilen genç yaşlı amip çiftler 'aman sabahlar olmasın!' naralarıyla mercimeği fırına vermiş ve kısa bir zaman içinde babamın derinliklerinde oynanan bu oyun onun bağırsaklarını işlevsiz hale getirmişti. Tetkikler ve ameliyatlar ve tam iyileşme altı sene sürdü. O zamanlar rol modelim olan babam bir sene yatalaktı. Mutlu ve eğlenceli geçen bir beş yılın ardından annem kansere yakalandı. Top oynamak için ayakkabılarımı giyen ben; odamda bir şişe votkayla yalnız kalmak için çıkartmıştım onları. Tanrı ve hayatla ilgili birkaç edepsiz fikrimi camdan bağırdığım uzun bir gecenin ardından; annemle de uğraşımız üç sene sürmüştü. Bir sene ruhu hastalanan benle uğraşıldı. Ve sadece bir senelik bir dinginlik dönemi. Ve üçte üç yaptığımız için artık arkasına bakmadan ilerleyen bir çekirdek aile. Önsevişmem biraz uzun oldu afedersiniz. İşte şartların böyle olduğu bir gün de ben O’nunla tanıştım. Ama başka şartların elverişsizliği onu bir daha görene kadar iki ay geçmesine sebep oldu. Ama birbirimizi ikinciye gördüğümüzde ben kesinlikle elini tutmak istediğimi fark ettim. Vuhuu çok çılgın olurduk bir kere. Şartlar mı uygun değil. O zaman uygun hale getirmem gerekiyordu. Getirdim. Daha sonrası internet sohbetleri. Çok değil sadece on gün yetmişti kahve içmeyi teklif edebilmem için. İlk buluşmamız sonrası. Çok keyifli. Çok eğlenceli. Çok sıcak. Gecenin sonunda öptü beni. Elinden tutup yürüdüm. Sarıldım öperken. Gitti sonra. Ben de… mesajlaşmalar, konuşmalar. Güzel. Mutluluk verici inanın. Benim için önemli. O da öğle diyordu. İlk ayımızı benim için altın değerindeydi. Bu arada içe dönük biri olduğumu unutmayın. O’na karşı hissettiklerimle gösterebildiklerim arasında dağlar var. Ama istiyordum. Daha yakın olmayı. Bir aile gibi. Görüşmek için sözleştiğimiz bir gün ben hazırlanmak için eve geldim. Kapıyı, dinlediğim şarkının keyfinden sırıtarak açıyordum. Her zamanki gibi anahtar vardı arkasında; o yüzden kapıyı çaldım. Annem kapıyı açtığında gözleri kızarıktı. “Ne oldu?” Diye sordum, “Yok bir şey” dedi. Babamı gördüm oturma odasında.”N’aber baba”, “Eh işte oğlum. İyi değil” diye cevap verdi. Gizemleri çok sevmeyen biri olarak “Ne oluyor ya?” diye sordum. Hastalanmış yine. İnce bağırsağı vardı babamın. Zaten aynı hastalıktan iki bin kişide vardı Türkiye çapında. Birinci çinko yıllar önce vurmuştu. İnce bağırsaklı iki bin kişiden yüz kişide tekrarlamıştı biri de babam. İkinci çinko yani. –elimi kafama götürüp silah şekline getirip parmak tetiğini çektim- bam. Vurdum kendimi. Omzuna vurdum sonra babamın atlatırız merak etme dedim. Çok yakınlık gösteremiyorum artık kimseye ailem dahil. O gün de en fazla bunu yapabildim. Anneme gidip omuzlarından tuttum. Geçicek dedim ve çıktım. O’nla buluştuğumuzda yüzümdeki askıları nerelere gizleyeceğimi şaşırdım. Hiç bahsetmedim. Sonraki iki gün tam bir pislik gibi oldum. Bir kere ektim. Bundan duyduğum üzüntüye siz inanın çünkü O’na gidip yüzsüz yüzsüz hem ektim hem de bundan dolayı büyük üzüntü duydum diyemedim. Bir sonraki gün bana kızgın olduğu halde buluştuğumuzda anlatmak zorundaydım. Paylaşmam gerekiyordu. Paylaştım. Destek oldu. Biz bir hayatı paylaşırız dedi. Canım benim. Yarımı vermek istedim ama içe attım. Salak ben. Vardır öyle salak huylarım. Çok sevdiğim biri gidene kadar elimden bir şey gelmez. Sonraki zamanlar benim için hayal meyal net. Bir çok kereler bana mesaj vermeye çalışsa da inatla beynimin alıcılarını kapatmıştım. Hayata sinirlenmek ve her şeyi siktir etmek daha kolay geliyordu. İçimdeki adam bas bas bağırıyordu bana. Aptal herif nerdeyse koş git sarıl öp lütfen ya. Sıkı sıkı sarılıp ne kadar çok sevdiğini anlat. Gerekirse, yakınlaştıracaksa yıllar sonra ağla. Sarıl ve ağla. Anlar. Asla utandırmaz. asla itmez. Daha çok tutar elini. Ama zeki ve kontrollü ben baskın geldi. Sonraki bir haftamızda ben baya bir farkına varmaya başladım ama geç kaldığımı da hissediyordum içten içe. Öyle de oldu. Suçu bana atmak yerine sakin bir hoşça kal kondurdu boynuma. O gün benim için olan değerini söyleyemedim ona. Yanındayken yaşadıklarımı anlatamadım. Zaten gösteremiyordum ki. Yabancıydım herkese. Bu konuları, her şeyi unuttuğum bir yer hariç her şeye yabancı ve öfkeliydim. Şimdi O yok. Yalnızım. O’nu tarif etmeyeceğim. Herkesin güzeli, herkesin meleği kendinedir. Tasvirle vaktini almayacağım. Sonuçta o gitti. Bense hiçbir şey yapmadan, O’na hala ne hissettiğimi göstermeden yaşamaya devam ediyorum. Hakkımda öyle yanlış düşüncelere düşüyordur ki. Benim için basit olduğunu düşünmemesi için hiçbir neden yok ortada. Bir gün dayanamadım kapısına. Gittiği yerleri bildiğim halde bir gün gitmedim. Hak ettiğim bir şey değil. Ben zaten böyle uzaktan müdahale etmeden sevebiliyorsam o rahat olabilir dedim. Ama buraya kadar içime atabildim. Şimdi bunu sizle paylaşmam gerekti. Ben de bunu yaptım. Bu hikayenin bir anafikri yok. Herhangi bir önermesi de yok. Yalnızca içimde olan bu hikaye, benim ayaklarımın üstünde durabilmem için fazla ağırdı. Benle paylaştığınız için çok teşekkür ederim. İyi geceler.”
Saat dokuza bir vardı ve soluğumu verip gözlerimi açtım. Ellerimi cebime attım. İçerde olduğunu bildiğim sevgilimi görmeden, uzun zaman sonra böyle yakın olduğumuzu hissederek gülümsedim. Arkamı döndüm ve bir parçamın gidişini izlediğim için, soğukkanlılığıma şaşırdım. Mutlu olacağını düşündüğüm için bir kere daha gülümsedim. Kendimi çok önemli görmem. Yine görmedim. Taksim kalabalığına karıştım. Gitmeden önce bir tek atmaya karar verdim. Önüme çıkan her şeye küçük küfürler savurdum içimden. Her ufak aksaklıkla dalga geçtim. O an Taksimde olan herkesin boş gerizekalılar olduğunu hayal edip aşağıladım. Ucuz bir yer bulmak için mavi renkli “bira+tekila 7,5” yazılarını aradım. Hala da arıyorum. Ucuz yerleri buluyorum ama gerçekten istediğim şeyi bulamayacağımı biliyorum. O kayıp değil; ama saçlarımın altına takacağım bir yüz bulamıyorum. Bak yine aklıma geldi. Nerde lan sigaram!
